پوشش هزینه های بازنشستگی از مهم ترین دغدغه های دولت هاست؛ به همین دلیل، همواره دولت ها با ارائه بیمه های اجتماعی حداقل‌هایی را برای افراد در این دوره تهیه می نمایند اما این بیمه ها به سختی تمام هزینه های زندگی افراد در دوره بازنشستگی را پوشش می دهند؛ از این رو کاملا عقلایی است که افراد از طریق بیمه های تکمیلی مازاد بر بیمه های اجتماعی هزینه های زندگی در دوره بازنشستگی خود را پوشش دهند. در بسیاری از کشورها، طرح های تکمیلی بازنشستگی در سه دسته کلی ارائه می شوند: 1- طرح های دارای منافع معین، 2- طرح های مبتنی بر مشارکت معین و 3- طرح های هیبریدی. طرح های دارای منافع معین و مشارکت معین دو حالت حدی هستند که در اولی تمامی ریسک ها به کارفرما و در دومی تمامی ریسک ها به نیروی کار منتقل می شود؛ در واقع در این نوع قرارداد، منافع کارفرما و نیروی کار در کنار هم دیده نشده است. سومین نوع قرارداد که مورد استقبال بسیاری از جوامع نیز قرار گرفته است طرح های هیبریدی نام دارد؛ در این نوع قرارداد سعی شده است تلفیقی از ویژگی های هر دو قرارداد منافع معین و مشارکت معین ایجاد شود. منابع حاصل از طرح ها فوق الذکر جمع آوری می شوند و در بلندمدت سرمایه گذاری می شوند؛ این فرایند جمع آوری منابع و سرمایه گذاری بلندمدت در دنیا تحت عنوان صندوق های بازنشستگی صورت می گیرد. در حال حاضر صندوق بازنشستگی با این مکانیزم در کشور وجود ندارد و همین مسئله، از چالش های پیش روی سیستم بازنشستگی در ایران محسوب می شود. خوشبختانه با امکانات موجود در قانون بازار سرمایه، بستر لازم جهت رشد صندوق های بازنشستگی با مکانیزم فوق فراهم گردیده است. در صورت بهره گیری از صندوق های بازنشستگی، علاوه بر منافعی که این صندوق ها می توانند برای افراد در دوره بازنشستگی داشته باشند، منابع بلند مدتی را برای بازار سرمایه فراهم می آورد که منجر به توسعه بازار سرمایه نیز می گردد. این گزارش به مفاهیم مربوط به طرح‌های بازنشستگی در سایر کشورها پرداخته و در نهایت پیشنهادهایی برای اجرای صندوق بازشنستگی در کشور ارائه نموده است.